Artykuł o odzieży medycznej

minimalizować ryzyko zakażenia, jeśli ich ciągłość zostanie przerwana6. Nawet przy używaniu rękawiczek podczas kontaktu z pacjentem, brak zwykłego mycia rąk (wodą z mydłem) po ich zdjęciu, nie zapewnia całkowitej ochrony wystarcza

Artykuł o odzieży medycznej

Warto wiedzieć - jakie błędy popełniają lekarze podczas używania rękawiczek?

Ze względu na ryzyko uszkodzenia rękawiczek, zespół chirurgiczny musi dokładnie umyć ręce, aby zminimalizować ryzyko zakażenia, jeśli ich ciągłość zostanie przerwana6. Nawet przy używaniu rękawiczek podczas kontaktu z pacjentem, brak zwykłego mycia rąk (wodą z mydłem) po ich zdjęciu, nie zapewnia całkowitej ochrony wystarczającej np. do spożywania pokarmów7. Do innych częstych błędów zalicza się korzystanie z tej samej pary rękawiczek przy kontakcie z więcej niż jednym pacjentem lub z różnymi partiami ciała o innym stopniu czystości u jednego pacjenta7. Po użyciu rękawiczki należy natychmiast zdjąć, co wykluczy możliwość dotknięcia i zabrudzenia różnych powierzchni, a następnie wrzucić do specjalnie oznakowanych pojemników7.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C4%99kawiczki_medyczne


O igle chirurgicznej

Igła chirurgiczna - narzędzie chirurgiczne służące do łączenia tkanek przy pomocy nici chirurgicznych, połączenia takie noszą nazwę szwów.

Zazwyczaj igły chirurgiczne są wygięte w kształt łuku - wycinka okręgu (np. 1/2, 3/8, 1/4, 5/8 okręgu), choć ich kształt może być prosty (taką igłą szyjemy ręcznie), istnieją też igły typu "łyżwa" lub igły typu "J". Różnice występują także w wielkości i przekroju, zależnie od tkanki łączonej za pomocą szwów. Łączenie igły z nicią chirurgiczną odbywało się niegdyś poprzez uszko bądź automatyczny zatrzask, w który wkłada się nić (niekiedy spotykamy taką metodę do dziś, choć należy to już do rzadkości).

Igły do szycia skóry są w przekroju trójkątne, niezbyt zagięte i zazwyczaj stosunkowo duże (choć zdarzają się wyjątki). Igły do szycia narządów wewnętrznych mają najczęściej przekrój kolisty i są mniejsze, a także bardziej zagięte, a nawet w kształcie półkola.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ig%C5%82a_chirurgiczna


Budowa defibrylatora

Typowy defibrylator składa się z dwóch elektrod oraz jednostki centralnej. Jednostka centralna, zależnie od producenta oraz klasy urządzenia, może znacznie różnić się wyglądem oraz funkcjami:

wielofunkcyjne defibrylatory z dużymi wyświetlaczami, umożliwiającymi odczytywanie przez zespół ratunkowy kolejnych parametrów mierzonych przez urządzenie (EKG, temperatura ciała, ciśnienie tętnicze, saturacja, itp.);
defibrylatory posiadające wyświetlacz jedynie w celu wyświetlenia zapisu EKG;
defibrylatory typu AED ? przeznaczone do użytku ratującego, posiadającego jedynie elementarne przeszkolenie. AED sam analizuje EKG poszkodowanego i wykrywa, kiedy defibrylacja jest wskazana. Najnowsze urządzenia wykorzystują metodę dwufazową, która automatycznie dopasowuje parametry wstrząsu do potrzeb pacjenta. Jeśli pierwszy wstrząs nie przywróci akcji serca, urządzenie podaje następne wstrząsy, zgodnie z zaprogramowaną sekwencją (od 150 J do 360 J). Zwiększa to szanse na uratowanie pacjenta.
Urządzenia tego typu posiadają dwa główne typy elektrod:

elektrody typu "łyżki", wymagające przyłożenia ich przez ratownika;
elektrody przyklejane, nie wymagające innych działań.
Okres ważności elektrod to zwykle 12-36 miesięcy. Okres ważności baterii w urządzeniach AED to 12-60 miesięcy.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Defibrylator



© 2019 http://informator.augustow.pl/