pogrzeby trójmiasto Nowoczesna kremacja
Techniczne aspekty kremacji
Proces kremacji
Nowoczesna kremacja przeprowadzana jest w piecu kremacyjnym ? co najmniej dwukomorowym, którego konstrukcja oparta jest na zasadzie wielokrotnej rekuperacji ciepła, tak usytuowanym i zorganizowanym urządzeniem wprowadzającym, aby rodzina i osoby bliskie miały możliwość, na swoje życzenie, bezpośrednio obserwować wprowadzenie zwłok.
Piec może być zasilany olejem opałowym, gazem ziemnym lub LPG. Proces spalenia odbywa się w pełni automatycznie, a nad jego przebiegiem, czasem trwania i związaną z nim emisją spalin czuwa zintegrowany komputer PLC ? jedynie w starszych modelach operator steruje manualnie pracą pieca za pomocą panelu sterowniczego ? nowe piece są wyposażone w ciekłokrystaliczny ekran dotykowy zamontowany bezpośrednio na piecu ? dzięki czemu nie jest potrzebne dodatkowe centrum sterownicze dla pieca i filtrów spalin.
Spaliny z procesu kremacji przed wydostaniem się do środowiska są dopalane w specjalnej komorze i przez odpowiedni ceramiczny kanał spalinowy, w którym utrzymywana jest temperatura 850 °C i do którego dostarczane są właściwe proporcje tlenu. Tak dopalone spaliny są przekazywane do komina lub opcjonalnie do odpowiednich filtrów.
Prochy osoby skremowanej po spaleniu są jeszcze rozdrabniane w odrębnym urządzeniu, przed umieszczeniem ich w urnie. W starszych piecach granulator był zintegrowany z piecem, jednak ze względu na bezpieczeństwo operatorów, jak i ochronę środowiska, ustawodawcy wielu państw europejskich żądają rozdzielenia tych funkcji. Piec podczas przeprowadzenia kremacji zużywa do 12 kg oleju opałowego, lub 10 m? gazu ziemnego.
W Europie nie są stosowane piece zasilane prądem elektrycznym, mimo iż pierwsze urządzenie tego typu w czasach nowożytnych wyprodukowane przez Siemens było elektryczne. Jest to spowodowane tym, że piece elektryczne są bardzo mało efektywne, a co za tym idzie czas trwania kremacji jest bardzo długi, ale przede wszystkim emitują do środowiska bardzo dużą ilość spalin.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kremacja
Mają na celu zachować pamięć
Nagrobek
Nagrobek Juliusza Tarnowskiego w Sanktuarium Matki Bożej Dzikowskiej w Tarnobrzegu
Informacje w projektach siostrzanych
Commons-logo.svg Multimedia w Wikimedia Commons
Wikiquote-logo.svg Cytaty w Wikicytatach
WiktionaryPl nodesc.svg Definicje słownikowe w Wikisłowniku
Nagrobek ? trwałe oznaczenie miejsca pochówku ciała lub prochów osób, rzadziej zwierząt w postaci kompozycji architektonicznej. Mają na celu zachować pamięć o osobie zmarłej. Monumentalne budowle zwane są grobowcami.
Wykonane mogą być w formie usypanej mogiły (np. kurhan, kopiec), głazu, płyty, pomnika (dolmen, epitafium, stela) lub budowli (piramida egipska, mastaba, mauzoleum).
Rodzaje form nagrobków w historii
czasy prehistoryczne ? kurhany i budowle megalityczne
starożytny Egipt ? mastaby i piramidy
starożytna Grecja ? stela, tolos, mauzoleum
starożytny Rzym ? stela, sarkofag, kapliczki
średniowiecze ? nagrobki oznaczone płytą kamienną, krzyżem, reprezentacyjne ? w kościołach w formie płyty montowanej w posadzce lub ścianie (tumba), sarkofag
od renesansu ? wielokondygnacyjne nagrobki przyścienne z dekoracją zależna od epoki
od klasycyzmu i współcześnie ? skromniejsze nagrobki w formie grobowców na cmentarzach, płyt, pomników, czy prostych, płasko ułożonych małych płyt, najczęściej wykonywane z naturalnego granitu.
inne kultury ? np. związana z judaizmem ? macewa; z islamem ? słup z turbanem;
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nagrobek
Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa coemeterium
Nazewnictwo
Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa coemeterium, o tym właśnie znaczeniu, które z kolei jest zlatynizowaną formą greckiego ???????????? = miejsce spoczynku? od ?????????? = spać?.
Cmentarz żydowski nazywa się kirkut, zaś muzułmański mizar.
Nazwa cmentarz jest stosowana także w stosunku do współczesnych, cywilizowanych miejsc pochówku zwierząt ? cmentarzy zwierząt, bardziej popularnych w krajach anglosaskich niż w Polsce. Często przy tych cmentarzach istnieją też specjalne krematoria.
Historia
Koncepcję cmentarza jako przestrzeni nienaruszalnej i świętej przejęło wczesne chrześcijaństwo z tradycji rzymskiej, dlatego pierwsze cmentarze chrześcijańskie wyodrębniły się z dawniejszych cmentarzy pogańskich. Kościół już w III wieku oddał je pod opiekę biskupów i księży, tworząc system cmentarnej administracji. Cmentarze były już wówczas miejscami świętymi i chronionymi specjalnymi immunitetami. Obejmowało je także prawo azylu. Od X wieku zaczyna się tendencja do lokalizowania cmentarzy w obrębie miast i w bliskości kościołów. Sobór rzymski z 1059 nadał im sankcję ?pół świętych? rzucając klątwę na ludzi bezczeszczących je.
W XVIII wieku, najpierw we Francji na polecenie cesarza Napoleona I, zakazano z przyczyn sanitarnych pochówków przykościelnych. Potem ta praktyka rozszerzyła się na całą Europę, również i na Polskę (chociaż można spotkać okazjonalne pochówki jeszcze z początku XIX wieku). Wspomnieniem po nich, przynajmniej w Polsce centralnej, był ? obecnie już prawie nie spotykany ? zwyczaj nazywania terenu wokół kościoła ?cmentarzem?1.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Cmentarz